Αμαρτίαι ομολόγων και μετοχών παιδεύουσι οικονομία

Η σκέψη μου προέρχεται από μια παλιά λαϊκή έκφραση, η οποία μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες. Μία από αυτές θα μπορούσε να είναι ότι τελικά κάποιοι δεν διδάχθηκαν από τα λάθη του παρελθόντος και αντί να εστιάσουν σε νέες παραγωγικές σημασίες προτίμησαν αστοχίες και αποτυχίες, υποκινούμενες από σχέδια άλλων.

Μία από αυτές τις αμαρτίες θα μπορούσε να συσχετίζεται με την ιστορία των ελληνικών ομολόγων. Την περίοδο του 2010, μια περίοδο όπου άρχισε να εμφανίζεται έντονα ο όρος «κρίση» στην Ελλάδα, τα ελληνικά ομόλογα βρίσκονταν στα χέρια ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Δηλαδή, περί τα 310 δις ευρώ του ελληνικού χρέους, ήτοι σχεδόν 70%, βρίσκονταν εκτός Ελλάδος.

Στην αρχή λοιπόν της «Ελληνικής Κρίσης», αν θα μπορούσε να βαπτιστεί έτσι, ξαφνικά εμφανίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και αρχίζει να αγοράζει τα ελληνικά ομόλογα που πουλούσαν τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα και μάλιστα ταχύτατα. Η παρένθεση σε όλη αυτήν την ταχύτητα είναι πως δεν θυμάμαι να αγοράστηκαν ομόλογα από μέρους της ΕΚΤ από τράπεζες και φορείς (π.χ. ασφαλιστικούς φορείς) του ελληνικού χώρου. Επιπλέον, οι ελληνικές τράπεζες ακόμα αγόραζαν κατά έναν παράξενο και ερωτηματικό τρόπο ελληνικά ομόλογα, αυτή τη φορά όχι από ελληνικά χέρια αλλά από ξένα.

Βέβαια τα ομόλογα αποτελούν επένδυση, π.χ. δίνεις 1000 ευρώ και περιμένεις 1200 ευρώ μετά από χρόνια. Αλλά συγνώμη, παρατηρείς μία κεντρική τράπεζα να αγοράζει από τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα ελληνικά ομόλογα, παρατηρείς τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα να πουλάνε όπως και όπως τα ελληνικά ομόλογα και εσύ ελληνικό πιστωτικό ίδρυμα πας και τα αγοράζεις;

Στη συνέχεια κάπου στο 2012 αν θυμούμαι καλά, μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ΕΚΤ υπάρχει συμφωνία να κουρευτούν μόνο τα ομόλογα που βρίσκονται εντός του ελληνικού χώρου, ενώ τα ομόλογα που είχε αγοράσει η ΕΚΤ και αυτά που βρίσκονταν σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού να παραμείνουν ως έχουν. Υπέρ της Ελλάδος υπάρχει κάτι; Όχι. Τα ομόλογα που κατέχουν ΕΚΤ και ξένα πιστωτικά ιδρύματα συνεχίζονται μέχρι και σήμερα να πληρώνονται κανονικά. Αποτέλεσμα; Να ζημιωθούν όσοι κατείχαν ελληνικά ομόλογα εντός του ελληνικού χώρου. Και μαντέψτε ποιοι είχαν την πλειοψηφία; Οι Ελληνικές Τράπεζες.

Όπως γίνεται αντιληπτό προσπάθειες μείωσης του γενικού χρέους έγιναν μόνο εντός του ελληνικού χώρου ως αποτέλεσμα ζημιές να υποστούν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ασφαλιστικά ταμεία και ιδιώτες.

Εν κατακλείδι, τα μισά χρήματα από επενδύσεις ελληνικών ομολόγων κυρίως των πιστωτικών ιδρυμάτων και ασφαλιστικών φορέων της χώρας μας χάθηκαν και δημιουργήθηκε ένα ζημιογόνο κενό δισεκατομμυρίων. Αυτό το κενό συν το κενό πληρωμής τόκων ομολόγων προς του εξωτερικούς κατέχοντες θα το πληρώνουμε πολύ καιρό ακόμα με δανεισμό.

Μα και το προηγούμενο χρέος που είχαμε; Τι γίνεται με αυτό; Αυτό προς το παρόν αποτελεί παρελθόν που κοιμάται και ελπίζω να μην ξυπνήσει σύντομα, όπως και δεν νομίζω να υπάρξει ξανά σλόγκαν τράπεζας «Επενδύουμε στο Μέλλον» που να το εννοεί.

Τέλος, ως υστερόγραφο δεν θα ήθελα να συνεχίζω ακόμα πιο αναλυτικά όσο αφορά και τις αμαρτίες των μετοχών των τραπεζών που το παρουσιάζουν ως επιτυχία. Κάνοντας μόνο μια μικρή αναφορά στην πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία παρουσιάστηκε ως επιτυχία. Επιτυχία για τις τράπεζες ίσως, αλλά για κράτος, ασφαλιστικά ταμεία, ιδιώτες μετόχους και κυρίως Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δεν υπήρξε καμία επιτυχία απλά και πάλι ζημιές και μάλιστα πολύ υψηλές.

Μη γελιόμαστε, τα σπασμένα πάλι εμείς θα τα πληρώσουμε.

Σχετικά με Τρίαινα

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Τρίαινα →